در میان روشهای جوشکاری، روشهای مبتنی بر قوس الکتریکی مهمترین و پرکاربردترین روشها به حساب میآیند. در این میان جوشکاری TIG که در اصطلاح با نام جوشکاری آرگون هم شناخته میشود، به دلیل تنوع عملکرد و ظاهر خوبی که برای فلز جوش به وجود میآورد، توانسته به خوبی جای خود را باز کند. شما با مطالعه این مقاله بیشتر با اصول این روش و مزایا و معایبی که در رقابت با سایر روشهای جوشکاری ذوبی ایجاد کرده، آشنا خواهید شد....
منظور از جوشکاری آرگون (تیگ) چیست؟
از جوشکاری تیگ در صنعت با نام های «جوش آلومینیوم»، «هلی آرک» و «هلی ولد» نیز یاد میشود. گرچه از این روش با نام علمی Gas Tungsten Arc Welding» GTAW» نیز یاد میشود. جوش آرگون یکی از روش های جوشکاری قوسی محسوب میشود که در آن دو قطعه توسط حرارتی که از قوس الکتریکی بین الکترود تنگستنی و قطعه کار به وجود میآید، به هم متصل میشوند. به منظور محافظت از حوضچه مذاب از گاز محافظ آرگون یا مخلوطی از هلیوم و آرگون استفاده میشود.
جوشکاری TIG به چه صورتی انجام میشود؟
در روش جوشکاری آرگون یک قطب جریان الکتریکی، به فلز پایه (قطعۀ کار) و قطب دیگر به الکترود مصرف نشدنی متصل می شود که همان تنگستن است. تنگستن یک فلز بسیار سخت با دمای ذوب ۳۸۰۰ درجۀ سلسیوس است؛ از این رو خیلی دیر ذوب می شود.
پس از ایجاد قوس الکتریکی بین الکترود تنگستن و قطعۀ کار، فضای قوس و الکترود سرخ شده و حوضچهی مذابی از فلز پایه تشکیل می گردد. این حوضچه توسط گاز خنثی در برابر عوامل اتمسفریک (مخصوصا اکسیژن) محافظت می شود.
به این دلیل که گاز خنثی از اطراف الکترود تنگستنی و از داخل تورچ عبور می کند، اثر خنک کنندگی روی تنگستن و تورچ دارد. لازم به ذکر است که «تورچ» یا «مشعل» همان تفنگ جوشکاری است که شامل الکترود تنگستنی و مجرای اعمال گاز محافظ است.
با توجه به نوع کاربرد، در جوشکاری تیگ از یک فلز پرکننده نیز می توان استفاده کرد. فلز پرکننده با ترکیب مشخص، در ناحیۀ تشکیل مذاب قرار می گیرد و ناحیۀ اتصال را پر می کند. جوشکاری TIG با حالت های دستی، ماشینی و یا اتوماتیک قابل اجرا است.