دبیر نمایشگاه عکس «اورامان: دامان آسمان» برگزاری این نمایشگاه را به انگیزه حضور ارزیاب رسمی یونسکو در ایران دانست و افزود: وی اکنون که در اوایل فصل پاییز هستیم، اورامانات را دیده است، اما بهار، پاییز و زمستان این منطقه را نمی‌بیند، به همین دلیل و با پیشنهاد رییس کمیسیون ملی یونسکو، گروه اجرایی تصویر سال پروژه‌ای را تعریف کرد تا به دلیل نبود فرصت، با مراجعه‌ی مستقیم به عکاسان از آن‌ها بخواهیم تصاویر ثبت شده‌ی خود از این منطقه، ان‌ها را برای برگزاری این نمایشگاه بفرستند که با ارسال بیش از هزار تصویر به دبیرخانه، ۷۰ عکس انتخاب شدند تا در آخرین گام بررسی‌های تیم ارزیابی این منطقه برای ثبت جهانی، آن به صورت تصویری نیز در معرض دید قرار گیرد.

او با اشاره به صحبتِ «ارزیاب ایکوموس بین‌المللی» مبنی بر این‌که «اگر اورامانات را به چشم خود ندیده بودم، تصور می‌کردم عکس‌های منتشر شده ازاین منطقه فتوشاپ است»، تاکید کرد: آقای مهدی از سوی دیگر و با وجود قدرت عکس‌ها اظهار کرد که منطقه بسیار غنی‌تر از تصاویری است که به نمایش درآمده‌اند، به همین دلیل امیدواریم آن توانسته باشد تاثیر مثبت خود را برای ثبت جهانی اورامانات در دو منطقه کردستان و کرمانشاه به جای بگذارد.

صمدیان اما درباره‌ی نگاهی که می‌توان به «عکاسیِ میراثی فرهنگی» داشت، اظهار کرد: از ابتدای حضور دوربین عکاسی در ایران و از زمانی که به دربار رفت و سپس بین مردم قرار گرفت، عکاسان سراغ آثار باستانی و تاریخی رفتند، در واقع چه عکاسان بزرگی که به صورت جهانگرد وارد کشور شده بودند و چه عکاسان حرفه‌ای.

او با اشاره به قدمت تاریخ بشر، افزود: طبیعتا در هر دوره‌ای از حکومت‌های مختلف در کشور، اگر قدری به موقعیت خود به صورت جدی فکر کرده و برای آینده خود برنامه‌ریزی‌های جدی و جهانی شده، داشته باشند، حتما عکاسی از داشته‌های تاریخی، فرهنگی و قومیتی را در دستور کار خود ۴قرار می‌دهند.

وی با بیان این‌که عکاسان می‌توانند هر روز سال مشغول به کار باشند، ادامه داد: از سوی دیگر کافی است تا مسوولان چند ماه از سال را جدی بگیرند و با جمع‌آوری اطلاعات، اتفاقی مانند این نمایشگاه را که با یک نگاه عکاسانه، فرهنگ، قومیت و قوم‌شناسی را دور هم جمع کرده است، شروع خوبی را برای برنامه‌ریزی‌های آینده رقم بزنند.

دبیر جشنواره تصویر سال، از مهمترین خصوصیات این تصاویر را نشان دادنِ معماری منطقه از نظر وجودِ روستاهای طبقاتی در دره‌های این محوطه‌ی تاریخی و زندگی روزمره مردم و آیین‌هایی که هر کدام سر از یک نقطه‌ی این منطقه و حتی کشور در می‌آورند، دانست و گفت: پالنگان از «نوروز باستانی»، پیرشالیار از «بنیان مذهبی» جشن انار و دیگر مراسم‌ها، به جز چهره‌های ساکنان در آن، هر کدام چیزهای جدیدی را برای نمایش دارند، که در یک بازدید چند روزه نمی‌توان آن‌ها را به چشم دید.

صمدیان با تاکید بر این‌که تصوایر ثبت شده توسط عکاسان ممکن متعلق به سال‌ها قبل نیز باشد، بیان کرد: خودمان به خودمان معیارهای ثبت جهانی این منظر فرهنگی را اعلام کردیم تا در جمع‌بندی‌ها و انتخاب تصاویر مدنظرمان باشند و جمع‌بندی کننده‌ی همه دیده‌ها و نادیده‌های ارزیاب ایکوموس جهانی شود.