مردم مطالبات گسترده‌ای از نظام، حاکمیت و دولت دارند و چون برخی از آنها محقق نشده، اعتمادشان به حاکمیت ضعیف شده و به نوعی این مشکلات، تعادل را در کشور بر هم زده است. از آن جایی که در کشور ما گفتگو و تبادل نظر رایج و نهادینه نشده و انتقاد سازنده وجود ندارد، متاسفانه اهانت، توهین و عصبانیت، جایگزین نقد سازنده و حاکمیت قانون شده است.

توهین به طور کلی برای هر فردی قبیح است و برای یک نماینده مجلس یا یک روحانی، قبیح‌تر، زشت‌تر و ناپسندتر است. متاسفانه در ماه‌های اخیر به طور مکرر شاهد این موضوع هستیم که کسانی که جزء سخنرانان اخلاقی صدا و سیما محسوب می‌شوند؛ کسانی که باید جامعه را به اخلاق و عدم اهانت و توهین دعوت کنند و کسانی که منادیان تفکر اسلامی و اخلاقی هستند؛ هتاکی‌ها، اهانت‌ها و توهین‌هایی می‌کنند که در شان آن‌ها نیست.

در قوانین ما، توهین به مقامات و به طور مشخص، اهانت به رهبری و رئیس جمهور جرم تلقی شده است. رئیس جمهور، دومین جایگاه کشور را دارد و اگر فرد یا نهادی به عملکرد ایشان انتقاد دارد، باید بر اساس نص صریح قانون اساسی و اختیاراتی که قانون در اختیارش گذاشته است، استفاده کرده و با رعایت شئون اخلاقی، انتقاد کنند زیرا الگوهای جامعه، باید شئون اخلاقی را بهتر از دیگران رعایت کنند.

در این ماه‌های اخیر، در برخی تجمعات، در برخی از جلسات مجلس در جلسه رای اعتماد به وزیر صمت، در میان سخنرانان صدا و سیما (برای مثال در روز قدس) و برخی ائمه جمعه شاهد اتهام‌زنی و توهین به رئیس جمهور هستیم.

نهایتا از این شیوه کار نتیجه‌ای گرفته نخواهد شد و کسانی که اهانت می‌کنند، نه در میان مردم محبوبیتی کسب کرده و نه اعتمادی کسب می‌کنند. مردم این طور می‌پسندند که گامی در جهت مشکلاتشان برداشته شود. مخصوصا نمایندگان مجلس به جای اهانت باید از ظرفیت‌های مجلس استفاده کنند. خودشان نگاه کنند که در این چند ماهی که از عمر مجلس می‌گذرد، چه قدمی مثبتی در جهت حل مشکلات مردم برداشته‌اند و به جای اهانت، آن ها را مطرح کنند.

اگر به انتخابات گذشته رجوع کنیم‌، متاسفانه تصویر بسیار ناپسندی از مناظرات انتخاباتی در اذهان مردم وجود دارد که افراد به جای این که برنامه‌های خود را ارائه کنند، پیش از انتخابات شروع به تخریب رقیب کرده و از روی دوش او بالا می‌روند تا جایگاه مناسبی برای خود کسب کنند که این کار برای یک جامعه دینی صحیح نیست. ناپسندتر از این قضایا، کسانی هستند که در این زمینه دست دارند، مانند دستگاه قضایی که باید توهین به مقامات را پیگیری کند، سکوت می‌کنند.