تنوع جغرافیایی و قومیتی استان گلستان، باعث تنوع آداب، رسوم، هنر و صنایع‌دستی شده است که با پژوهش در منطقه و شناسایی این ظرفیت‌های بعضاً فراموش‌شده، می‌توان گام‌های مؤثری در راستای حفظ، احیا، کوچ معکوس و رونق اقتصاد روستاهای دورافتاده و بکر برداشت.

یکی از روستاهای مهم و ظرفیت دار شرق استان، روستای قوشه چشمه است که در بخش لوه و ۴۵ کیلومتری شهرستان گالیکش استان گلستان واقع‌شده است. این روستا به دو قسمت قوشه چشمه بالا و قوشه چشمه پایین تقسیم می‌شود.

قوشه در زبان ترکمنی به معنای جفت بوده و به سبب وجود چشمه‌های دوگانه در روستا به این نام معروف شده است.

سولوکلی بزرگ‌ترین تالاب کوهستانی ایران در گالیکش قرار دارد و هموارترین مسیر دسترسی به این تالاب از روستای قوشه چشمه می‌گذرد. «سولوک» در زبان ترکمنی به معنای زالو و «لی» به معنای محل است و تالاب سولوکلی، زیستگاه مرغوب‌ترین زالو برای طب سنتی است. از دیگر جاذبه‌های این تالاب، زیست تنها عنکبوت آبزی دنیا در آن است.

در این روستا حدود ۱۳۰ خانوار زندگی می‌کنند و قومیت ساکنان روستای قوشه چشمه ترکمن بوده و از لحاظ فرهنگی، زبان، پوشش و آداب ‌و رسوم همانند ساکنین ترکمن‌صحرا هستند.

در روستای قوشه چشمه بالغ‌بر ۴۰ هنرمند در رشته‌های صنایع‌دستی شامل قالیبافی، پارچه‌بافی، خراطی چوب، نوار بافی، سوزن‌دوزی، نمدمالی، چلنگری و لباس محلی ترکمن فعالیت می‌کنند

با توجه به موقعیت و جاذبه‌های گردشگری منحصربه‌فرد این روستا و قرار گرفتن آن در محور تهران- مشهد، می‌توان با کمی برنامه‌ریزی، این روستا را تبدیل به یک‌ قطب گردشگری- صنایع‌دستی کرد.

این روستا با فعالیت دو بوم‌گردی، مورد توجه گردشگران خارج از استان قرارگرفته است و با در نظر گرفتن این پتانسیل می‌توان کارگاه‌های صنایع‌دستی را فعال‌تر کرد و گذشته از تولید و عرضه صنایع‌دستی بومی این روستا، با عرضه محصولات بومی- محلی مانند عسل نمدار، آرد بلوط، گیاهان دارویی و لبنیات منحصربه‌فرد، گامی مؤثر در رشد و رونق اقتصاد روستا برداشت.

در صورت توجه نکردن به استانداردهای بومی حضور گردشگر در یک منطقه، می‌تواند تأثیرات منفی و خسارات جبران‌ناپذیری به یک منطقه بکر وارد آورد. روستای قوشه چشمه دارای منابع غنی از جمله پوشش گیاهی دارویی خاصی است که نیاز به حفاظت بیشتری دارد تا بتوان با نگهداری درست آن، نسل‌های آتی را از این منابع بهره‌مند کرد.

در جای‌جای ایران آباد و با مدیریت توانمند و برنامه‌ریزی اصولی، هر روستا می‌تواند تبدیل به یک پاسگاه محیط‌بانی و یک پایگاه میراثی ‌هنری شود که ضمن بهره‌مندی از مواهب طبیعی، فرهنگ گردشگری اصولی هم توسعه یابد و هر خانه روستایی تبدیل به یک کارگاه فعال صنایع‌دستی شده و باعث رونق اقتصاد، اشتغال و حفظ اصالت‌های بومی- محلی آن روستا شود.