به نقل از آی‌ای، این جانوران سرسخت و عجیب اندازه‌ای میکروسکوپی و بدن‌هایی چاق و سرهایی فرو رفته دارند. این موجودات را می‌توان هرجایی یافت و تقریبا در هر شرایطی مقاومند.

هنگامی که در آوریل سال ۲۰۱۹ کاوشگر بریشیت(Beresheet) به سطح ماه برخورد کرد و هزاران "خرس آبی" را به طور تصادفی بر روی ماه ریخت این سوال در ذهن دانشمندان شکل گرفت که آیا این موجودات می‌توانند از چنین سقوطی جان سالم به در ببرند؟

به گزارش مجله‌ی ساینس، الخاندرا تراسپاس(Alejandra Traspas) یک اخترشیمی‌شناس و مارک بورچل(Mark Burchell) یک اخترفیزیک‌شناس از دانشگاه "کنت" در انگلستان برای یافتن پاسخ این سوال، آزمایشی ابداع کردند.

به ۲۰ خرس آبی که در این آزمایش مورد استفاده قرار گرفتند آب معدنی و خزه داده شد و سپس به مدت ۴۸ ساعت آن‌ها را منجمد کردند تا وارد شرایطی به نام "tun" شوند. در این حالت متابولیسم‌ آن‌ها به ۰.۱ درصد از حالت طبیعی می‌رسد.

سپس هر بار دو تا چهار عدد از این موجودات را درون گلوله پلاستیکی خالی قرار دادند. دانشمندان از یک تپانچه‌ی گازی سبک دو بخشی برای پرتاب این گلوله‌ها استقاده کردند، این وسیله یکی از تجهیزات در آزمایشات فیزیکی است که سرعت دهانه‌ی آن(سرعت خروج گلوله) از هر اسلحه‌ی سنتی دیگری بیشتر است.

نتایج منتشر شده در مجله‌ی "Astrobiology" نشان می‌دهد که خرس‌های آبی می‌توانند فشاری تا ۹۰۰ متر بر ثانیه را تحمل کنند و از فشار برخورد تا ۱.۱۴ گیگاپاسکال جان سالم به در ببرند. البته فشار بالای ۹۰۱ متر بر ثانیه باعث از بین رفتن آن‌ها شد.

این نتایج نشان می‌دهد که احتمال کمی وجود دارد که این موجودات در برخورد کاوشگر با ماه زنده مانده باشند و دانشمندان نیز تاکید می‌کنند که زنده نماندند زیرا دانشمندان معتقدند این کاوشگر با سرعت چند صد متر بر ثانیه به سطح ماه برخورد کرده است و فشار برخورد آن بیش از ۱.۱۴ گیگاپاسکال بوده است.

این موضوع نشان دهنده‌ی محدودیت‌های این جانور و فرضیه‌ی پان‌اسپرمیا(panspermia) است. طبق این فرضیه حیات بین جهان‌های مختلف در حال جابه‌جا شدن است. علاوه‌ بر این محققان می‌گویند این یافته‌ها به افزایش شانس کشف حیات در قمر انسلادوس زحل و قمر اروپا مشتری کمک می‌کند.