رقابتهای تکواندو انتخابی المپیک در قاره آسیا در حالی با کسب یک سهمیه برای کشورمان به پایان رسید که با اشتباه کادر فنی ورزش ایران و بخصوص تکواندو یک سهمیه المپیک را از دست دادیم.
این دوره از مسابقات به میزبانی اردن به مدت دو روز و با حضور ۸۴ تکواندوکار از ۲۸ کشور برگزار شد و در نهایت تکواندوکاران ۹ کشور موفق به کسب سهمیه شدند. در این بین تکواندو ایران که داعیه قدرت جهانی دارد با تحلیل اشتباه کادر فنی و انتخاب نادرست یک سهمیه مسلم را از دست داد.
در ماه‌های گذشته در چند مورد با اشاره به سهمیه‌های کسب شده توسط تیم‌های مدعی چین و کره جنوبی از طریق سیستم رنکینگ و معرفی تکواندوکاران مدعی کسب سهمیه در رقابتهای قاره‌ای در اوزان مختلف، قصد کمک به کادر فنی و تیم ملی را داشت که متأسفانه اتاق فکر بانوان با تحلیل اشتباه، نه تنها سهمیه‌ای که می‌توانست به راحتی در اوزان سنگین کسب شود، از دست رفت، بلکه حق تکواندوکارانی که توانایی انجام این کار را داشتند نیز ضایع شد.
کسب سهمیه توسط ناهید کیانی بسیار برای ورزش کشور بخصوص تکواندو ارزشمند بود و باید به این دختر غیرتمند ایرانی که پیش از این هم توانایی خود را بارها و بارها ثابت کرده بود، تبریک گفت. ناهید کیانی کار بزرگی در اردن انجام داد، با قامت مناسب، تکنیک مثالزدنی، جسارت فوق العاده و مبارزه‌ای به نمایش گذشت که سال‌ها بود در تکواندو بانوان کشورمان شاهد آن نبودیم. ولی نباید ضعف‌های عمده و ریشه‌ای تکواندو بانوان که مستقیم به کادر فنی این تیم و مشاورانش بر می‌گردد، نادیده گرفته شود.
همه کارشناسان تکواندو به این نکته اذعان دارند که تکواندو در سبک وزن مدعیان آسیایی زیادی دارد، اغلب نفراتی که در مسابقات جهانی، آسیایی و المپیک در طول سالهای گذشته موفق به کسب مدال در این اوزان شده‌اند، آسیایی و بخش شرقی آن بوده‌اند. با این وجود چگونه انتخاب کادر فنی وزنی است که مدعیان اصلی آن در همین قاره اند. در پایان رقابتهای اردن هم ویتنام و چین تایپه موفق به کسب سهمیه شدند.
از سوی دیگر، تکواندوکاری برای این وزن انتخاب می‌شود که مدتها قبل از آغاز اردوهای تیم ملی حضورش در مسابقات قطعی شده بود، تکواندوکاری که باید کیلوهای زیادی برای رسیدن به وزن ۴۹- کیلوگرم کم کند. موضوعی که روی کار فنی او تأثیر بسیار زیادی گذاشت و در همان مبارزه نخست برابر فلسطین هم شاهد چنین مشکلی بودیم و در پیکار نیمه نهایی و با وجود چند ساعت استراحت رمقی برای مبارزه نداشت و با اختلاف فاحش بازنده میدان را ترک کرد. مشکلی که چند ماه قبل هم در رقابتهای بین المللی ترکیه بوجود آمد و متأسفانه چشم‌ها روی آن بسته شد.
مهرو کمرانی سرمربی تیم ملی بانوان در مصاحبه‌های قبل از اعزام، در دفاع از انتخاب‌های خود مواردی مطرح کرد که حتی برای اهالی غیر تکواندو هم توجیه مناسبی نبود. اتاق فکری که حق اشتباه نداشت، متأسفانه اشتباه بزرگی انجام داد. آیا نفراتی که چنین اشتباهی داشتند، اکنون پاسخگوی سهمیه از دست رفته و حق ضایع شده تکواندوکاران شایسته کشورمان هست؟
برد و باخت جزیی از ورزش است و در این موضوع شکی نیست، در این شکست هم شاید مؤمن زاده کمترین تقصیر را داشت. ولی آیا در موردی که هشدار زیادی داده شد، کادر فنی نمی‌توانست تدبیر کند و درصد ریسک آن را کاهش دهد؟ چرا باید متولیان فنی تکواندو بانوان همان دست استدلالی را که برای انتخاب وزن اعزامی به اردن داشتند، اکنون برای توجیه از دست رفتن سهمیه آورده و همه اشتباهات خود را به باخت مؤمن زاده نسبت داده و او را «سیبل» اشتباه بزرگ و فاحش خود قرار دهند؟ تا چه زمانی یک مدال جهانی باید حضور یک تکواندوکار را در ترکیب ثابت تیم ملی بیمه کند؟
مؤمن زاده تکواندوکاری شایسته ای است که آینده درخشانی دارد و خواهد داشت، به شرط آنکه اسیر این دست انتخاب‌ها و دلسوزی‌های کادر فنی تیم ملی نشود. کادر فنی در جایی که می‌دانست، میدان دشواری پیش روست، او را روانه «شیء هاپ چانگی» کرد که نتیجه اش از قبل بارها و بارها از سوی کارشناسان هشدار داده شده بود. قبل از هر چیزی این کادر فنی است که با چنین دلسوزی‌هایی، به آینده این تکواندوکار لطمه می‌زند!
متأسفانه کمیته فنی فدراسیون نظارت خوبی بر بخش‌های فنی و ملی ندارد و همین موضوع چنین مسائلی را به دنبال خواهد داشت. تا زمانی هم که مربیان تیم ملی و در رأس آنها زهرا سروی به عنوان نایب رئیس بانوان نخواهند مشکلات حوزه مدیریت خود را که همان تکواندو بانوان است، را ببینند، مسائل دیگر و بخصوص متفرقه و حاشیه‌ای را در ناکامی‌های سریالی دخیل بدانند، در روی همان پاشنه خواهد چرخید و هیچ اتفاق جدید رخ نخواهد داد. مقصر قلمداد کردن زمین و زمان برای توجیه شکست‌ها امری طبیعی و عادی در تکواندو بانوان شده، بدون حتی یک عذرخواهی و پذیرش اشتباه!
در همین مسابقات اردن، وزن ۶۷- کیلوگرم سه شرکت کننده داشت و وزن ۶۷+ کیلوگرم چهار تکواندوکار، اوزانی که تکواندوکاران ما در کنار رنکینگ قابل توجه و مناسب، شرایط فنی بهتری هم برای کسب سهمیه المپیک داشتند. بحث اصلی اینجاست که بانوان تکواندو توانایی و شایستگی کسب هر دو سهمیه را داشتند، ولی اینچنین نشد تا مسئولان فدراسیون چون سه المپیک قبلی به همان یک سهمیه بسنده کنند. متأسفانه علایق و سلایق استانی و باشگاهی و… مانع از تصمیم صحیح و منطقی به سود منافع ملی شد تا به راحتی یک سهمیه حضور در بازی‌های المپیک از دست برود.
