احمدرضا عابدزاده در حالی قدم به ششمین دهه‌ی زندگی‌اش می‌گذارد که پسرش پس از چند سال سختکوشی حالا بدون هیچ حرف و حدیثی و تنها به واسطه صلاحیت و توانایی خودش به تیم ملی دعوت شده است. وقتی امیر عابدزاده برای اولین بار توسط کی‌روش به تیم ملی دعوت شد، کسانی بودند که به این انتخاب کی‌روش خرده بگیرند و نام پدرش و همچنین بازی در کشور کی‌روش را عامل این دعوت بدانند. اما حالا او به جایی رسیده که عدم دعوتش به تیم ملی می‌تواند سوال‌ برانگیز باشد. این پاداش پسری است که هیچگاه نخواست زیر سایه اسم پدر در فوتبال ایران برای خود دکان باز کند و سقف آرزوهایش بالاتر از حضور صرف در فوتبال ایران بود.

وقتی آمار عملکرد امیر عابدزاده را در باشگاه ماریتیمو مرور می‌کنیم و هر بار که چشم‌مان به جمال واکنش‌های حیرت‌انگیز او در لیگ پرتغال روشن می‌شود و خبرهایی از پیشنهادهای تیم‌های بزرگتر به او را می‌خوانیم، بی‌اختیار پسر بچه‌ای را به یاد می‌آوریم که با لباس دروازه‌بانی کودکانه‌اش در کنار پدری که محبوب‌ترین چهره ورزشی آن زمان ایران بود، از پله‌های استادیوم آزادی بالا می‌آمد و همراه پدری که خود را در میان تشویق‌های بی امان هوادارانش برای حضور در میدان گرم می‌کرد، شیرجه می‌رفت و توپ می‌گرفت. حال آن پسر بچه خود وارد مسیری شده که انگار سرنوشت محتوم او بوده است؛ سرنوشتی به نام دروازه‌بانی.

منبع: ورزش سه