مهمترین شانس رضایی در مناظره با رئیسی حوزه اقتصاد است. میدانی که او به نسبت رئیسی در آن حرفهایتر است و شاید در خلأ و فقدان دوقطبیهای سیاسی سالهای 88 و 92 او این شانس را پیدا کند که بازی را به سمت یک دوقطبی اقتصادی ببرد و ایدههای اقتصادی شنیدهنشدهاش را در انتخاباتهای گذشته، اینبار بهتر در معرض دید بگذارد.
او سال 88 در مناظره اش با احمدی نژاد به شاخصی تحت عنوان «شاخص فلاکت» اشاره کرده و گفته بود که از بعد از سال ۸۴ این شاخص با شیبی افزایش پیدا کرده است. سال ۹۰ سایت اصولگرای جهان نیوز در مطلبی نوشت: «شاخص فلاکت (Misery Index) در جلسه مناظره محسن رضایی با احمدی نژاد مطرح و از همان زمان در خاطره مردم ماندنی شد. شاخص فلاکت که از حاصل جمع نرخ بی کاری و تورم به دست می آید، بار دیگر سیر صعودی به خود گرفته و به ۳۰.۶ درصد رسیده است». محسن رضایی همچنین از ایده فدرالیسم اقتصادی خودش در آن مناظره ها رونمایی کرده بود و صراحتا سفرهای استانی احمدی نژاد را برای پرده برداری از ساختن یک جوی آب نقد کرده و گفته بود این در شأن هیئت دولت نیست. سال 92 هم در حالی بود که دیگر کاندیداها تمرکز خود را روی موضوع سیاست خارجی قرار داده بودند، اما رضایی همچنان بحث های خود را روی موضوعات اقتصادی متمرکز کرده بود. رضایی آن سال در انتخابات، پس از روحانی و قالیباف در جایگاه سوم قرار گرفته بود، اما از سعید جلیلی نتیجه بهتری گرفته بود.
محسن رضایی با سابقه یک بار انصراف و دو بار حضور کامل در رقابت ها، یک پایگاه رأی حداقل چهار میلیونی از سوی زاگرس نشینان دارد. او یک بار با «دولت عشق » یک بار با «دولت ائتلافی» و یک بار با «دولت فراگیر و امید» پا به میدان گذاشته است و حالا باید دید آیا با «دولت نهضت ملی برای آبادانی ایران و مبارزه با فساد و شبکه نفوذ» می تواند موفق از میدان خارج شود یا نه.