مهرو کمرانی سرمربی تیم ملی تکواندو زنان سال هاست که همراه با دختران مبارز ایرانی در اردوها حاضر می شود و به گفته خودش هیچ چشم داشت مالی به فعالیتش ندارد و فقط می خواهد شاگردانش بهترین نتایج را کسب کنند و بدرخشند.

کمرانی درباره مشکلات ورزش زنان صحبت و چشم اندازش از نتایج دختران تکواندوکار در بازی های آسیایی را اعلام کرد. این گفت وگو را در ادامه می خوانید:

درباره شرایط فعلی زنان تکواندوکار ایران صحبت کنید.

شرایط ایده آل نیست اما در این مدت کارهایی که باید انجام می شد را پشت سرگذاشتیم و رقابت های انتخابی برگزارر شده است. فعلا چیزی تغییر نکرده اما از نظر روحی و روانی شرایط بهتر شده است. آن چه که در مقطع فعلی نیاز داشتیم فراهم است اما مطمئن هستیم از زمانی که آقای ساعی بیاید از حالت فعلی خارج می شویم و همه چیز بهتر می شود.

بازی های آسیایی سال میلادی جاری برگزار می شود چه پیش بینی از نتایج تیم ملی در این بازی ها دارید؟

بازی های آسیایی جاکارتا اصلا خوب نبود و بدترین مسابقاتی بود که رفتم و اصلا از نتایج راضی نبودم.فکر می کنم الان شرایط بهتر است و ما بتوانیم مدال بگیریم. دختران شایستگی زیادی دارند اما باید برنامه ریزی خوبی صوت بگیرد و ما پیوسته در اردو باشیم و تورنمنت های خوبی اعزام شویم. من فکر می کنم می توانیم در چین نتیجه خوبی کسب کنیم.

روند تیم ملی زنان از زمانی که شما کنارشان هستید، چگونه بوده است؟

از زمانی که من در تیم بزرگسالان آمدم دوبار تیم من کامل عوض شده است؛ بچه ها یا ازدواج کردند یا سن شان بالا رفته و یا اتفاقات دیگری رخ داده است. در آن زمان از تیم قبلی فقط شکرانه ایزدی مانده بود که او هم بعد از مدتی رفت.

از شرایط فعلی تیم ملی راضی هستید؟

در بخش دختران ما نیاز داشتیم که زمان بگذرد تا بتوانیم تیم حرفه ای ارائه بدهیم. در دوره ای واقعا عملکرد خوبی داشتیم منتها اعزام هایمان کم بود . شاگردانم می توانستند وارد گرندپری شوند و قطعا با این اتفاق شرایط بهتری رقم می خورد اما اینگونه نشد. آن ها نیاز داشتند که وارد گرندپری شوند تا با بهترین ها مبارزه کنند و دنیای حرفه ای را ببینند. الان هم تیم خوبی داریم شاید از یک سری برنامه ریزی ها عقب ماندیم اما تمام بازیکنان با انگیزه و با تجربه هستند.

فکر می کنید در رقابت های آینده تیم ملی تکواندو زنان می تواند عملکردخیره کننده ای داشته باشد؟

تیم سال ها جنگیده و فکر می کنم الان اوضاع آرام شده و روند رو به جلویی داریم اما باید حمایت و به تورنمنت های مختلفی اعزام شویم. تک مهره های ما در مسابقات مختلف بهترین های جهان را شکست دادند اما تیم هیچ وقت نتوانسته در کنار هم نتیجه بگیرد چون دائم در حال تغییر است. حالا وقت این است که تیم نتیجه بگیرد اما به این شرط که از شرایط مسابقات دور نباشند و این اتفاقات باید رخ بدهد تا دختران بهتر و با تجربه تر شوند. ما لیگ خوبی داریم اما اینکه یک بازیکن خارج از ایران در کنار بهترین ها مسابقه بدهد شرایط خیلی متفاوت است.

در سال های اخیر انتقادات زیادی به عملکرد فدراسیون تکواندو وارد شد. آیا برنامه خاصی برای پیشرفت زنان وجود داشت یاخیر؟

اینگونه نبود که فدراسیون اصلا برنامه نداشته باشد اما فکر می کنم آن اعتمادی که باید به زنان داشته باشد را نداشت. شاید به خاطر همین موضوع هم چند سال پیش اعزام به مشکل برخورد. در واقع فکر می کنم زمانی که ۵ بازیکن ما به گرندپری اعزام نشدند اشتباه اصلی رخ داد. شاید اگر آن زمان این اتفاق می افتاد الان خیلی جلوتر بودیم. حضور در آن رقابت ها باعث حرفه ای شدن تفکر تکواندوکاران می شد.باید این موضوع را هم اشاره کنم که مسائل اقتصادی هم در این تصمیم ها تاثیرگذار بود. برای مسابقات ما ریاض هر نفر ۴۵ میلیون تومان هزینه داشت.

قطعا این اتفاقات به برنامه ریزی شما برای پیشرفت تیم ملی هم لطمه زده است.

نمی توانم این موضوع را کتمان کنم که بعضی از بازیکنان نیز تفکر حرفه ای نداشتند و وقتی مربی صد درصد اعتماد ندارد این اتفاق از سوی فدراسیون هم می افتد. ما بازیکنان معمولی داشتیم که آرام آرام رشد کردند. روندی که بازیکنان پشت سرگذاشتند درست بود اما می توانست از این سریع تر باشد. بچه های من با بهترین های دنیا مبارزه کردند و در حالی که مردان خیلی جلوتر از ما بودند اما حالا از نظرفنی خیلی پیشرفت کردیم. من نمی گویم بازیکنانم بدون ایراد هستند اما واقعا می توانند با حمایت مدال آسیایی و جهانی بگیرند و جای پیشرفت زیادی دارند.

متاسفانه بارها شاهد این موضوع بودیم که زنان ورزشکار بعد از ازدواج کاملا از مسیر ورزش قهرمانی دور می شوند.همسر و خانواده شما در این سال ها چه رفتاری در مواجه با فعالیت‌تان داشتند؟

من فکر می کنم حمایت خانواده در ادامه فعالیت ورزشکاران زن تاثیر زیادی داشته است. حالا که من اینجا خستم به این خاطر بوده که همسرم واقعا درکم کرده و چند برابر من صبوری کرده است. گاهی اتفاق افتاده که من هفته ای یک بار به خانه رفتم اما همیشه کنار بوده است. من هم به کارم ایمان داشتم و با اینکه اوقاتی بوده که خسته شوم اما ادامه دادم.درک همسرم از شرایط من باعث شد که مسیرم را ادامه بدهم. او چون خودش ورزشکار بوده تک تک بچه ها را می شناسد و علاقه اش باعث شد که من هم دلسرد نشوم.

به نظر شما آیا فقط شرایط فرهنگی باعث این اتفاق می شود یا عوامل دیگرهم تاثیرگذار هستند؟

با توجه به شرایط فرهنگی جامعه مردان بیش از قبل زنان را درک می کنند هرچند که به نظرم یک جاهایی خود زنان مقصر بودند چرا که بعضی از آن ها بعد از ازدواج انگیزه رسیدن به هدف شان کمرنگ می شود و انگار پیدا کردن یک تکیه گاه باعث از بین رفتن یا کم ارزش شدن هدفشان می شود. با یک مدال بازیکن نباید ارضا شود و باید روحیه جنگندگی بیشتری داشته باشد و تلاش کند. مردان برخلاف زنان زمانی که ازدواج می کنند دلگرمی و انگیزه بیشتری برای ادامه ورزش پیدا می کنند اما در زنان برعکس است.

یکی از مشکلات امروز مربیان ورزش ایران توجه ناکافی مسئولان و البته شرایط حقوقی نامناسب است. شما چه نظری درباره این این معضل دارید؟

حقوق ما خیلی خیلی معمولی است. همین حالا که مسیر را ادامه می دهیم فقط به خاطر عشق است چرا که زندگی و عمرمان را در این راه گذاشتیم. من شبانه روز در خوابگاه تیم ملی بودم و به خاطر همین خاطرات و دوست داشتن با انگیزه ماندم و اصلا مسائل مالی برایمان اهمیت ندارد.

وقتی ورزشکاران در میادین مهم به خصوص المپیک مدال می گیرند هم خودشان و هم مربی سازنده بسیار مورد توجه است اما بعد از مدتی همه توجهات از بین می رود. فکر می کنم برای شما هم این اتفاق افتاد.

شاید بتوان گفت که این اخلاق ایرانی ها است که زمانی که یک ورزش یا ورزشکار در اوج است به آن توجه می کنند اما وقتی مدال نمی گیرد خیلی زود فراموش می شود.